Rozmawiałam z wieloma Muzułmanami na ten temat właściwie z samej
czystej ciekawości (wystarczy wejść na SoFlo i poczytać
komentarze pod postami na temat ataku w Paryżu). Pytałam, dlaczego
nie wychodzą na ulicę? Nie protestują przeciwko zbrodniom ISIS?
Odpowiedzi były zgodne: „To nie są Muzułmanie, my z nimi nie mamy
nic wspólnego i nie chcemy mieć. Dlaczego mielibyśmy odpowiadać
za kogoś, kto nie jest od nas? My ich nigdy nie chcieliśmy, nasi
bracia i siostry walczą przeciw nim w naszych krajach.” Inne
odpowiedzi także na to wskazywały: „To, że ktoś krzyczy przy
swoich czynach Allah U Akbar nie oznacza wcale, że jest
Muzułmaninem. Równie dobrze nawet TY
możesz komuś zrobić krzywdę i krzyknąć to samo. Tym sposobem każdy
Chrześcijanin musiałby się tłumaczyć z każdego morderstwa na tle
religijnym i/lub rasowym, a tak nie jest.” Pisałam o tym, że
Chrześcijan, którzy dokonują takich ataków w tej chwili jest
stosunkowo mało. Otrzymywałam w zamian: „Osoby, które zabijają w
imię Allaha na tle rasowym, czy religijnym automatycznie nie mogą
być Muzułmanami, a wszelkie wzmianki o tym, że tak powinien
postępować Muzułmanin są wyrwane z kontekstu, opowiadań i
wypowiedzi.” Niektóre osoby dodały nawet, iż ten kto zna Koran na
pamięć wie, jaka jest całość i potrafi tym rozróżnić dobro od zła,
ponieważ: jeśli człowiek zabije innego człowieka, to tak, jakby zabił
całą ludzkość. I tego trzymają się osoby, które nie chcą mieć nic
wspólnego z ISIS.
Dodam, że osoby, które nie rozumieją jeszcze polityki zachodu lub nie wiedzą co robi ISIS (a takich jest MNÓSTWO)
mogą odebrać nienawiść, jako poważny atak na Islam, tym samym
przyłączając się do radykałów, na co sama grupa ma nadzieję.
Następne wypowiedzi sugerują, iż wyjście na ulice w europejskich miastach
i protestowanie przeciw radykałowi mogłoby zostać odebrane,
jako kolejny atak, a także przez ISIS, jako
zdrada . A oni się po prostu boją. Z tego też powodu, niewielu ludzi
wzięło udział w akcji #notinmyname (ze strachu przed odnalezieniem ich wizerunków pod tym hashtagiem). "Wiemy, że mają tu swoich ludzi,
jest ich tysiące, mają broń, a zwykły szary Muzułmanin nie może od
tak wyjść na ulicę i powiedzieć, że nie zgadza się z tym, co robi ISIS,
ponieważ to oznaczałoby wojnę z radykałem i zaważyłoby na
kolejnych atakach." Niektórzy wręcz błagali o zaprzestanie
nienawiści, bo o to w tym wszystkim chodzi.
Po ataku na Francję, mnóstwo Muzułmanów na Facebooku wstawiło
choćby flagę Francji na znak solidarności, co było
malutką, ale jednak wskazówką, że coś jest na rzeczy. Teraz znajomych dochodzą słuchy, że Muzułmanie w niektórych miastach boją się wychodzić przez
kontrole policji, jak same obelgi w ich stronę.
Smutne jest jednak, iż w czasie, kiedy mordowano ludzi w Azji i
Afryce, nikt się tym nie przejął u nas tak bardzo, jak tymże atakiem. Nikt nawet o tym nie wspominał, a media przykrywały te informacje stekiem bzdurnych artykułów o prawie zerowej wartości.
Warto jest też wspomnieć, iż w samej Kenii od 2011 zginęło około 2 miliony ludzi, a w tym samych czasie, co w Paryżu doszło do 12 innych ataków na świecie, o których zapomniano nawet wspomnieć.
Ludzie to dosyć hipokrytyczne bestie, jak na razie nie da się nic z tym zrobić, póki nie obudzą się z ręką w nocniku. Przykre, ale prawdziwe.
Lecę sobie, pozdrawiam osoby przepełnione nienawiścią do szpiku kości środkowym palcem, a całej reszcie życzę kolorowych snów ;)
NIEKRETYNKA
18/11/2015
19/08/2015
(Nie)Rodzicielskie podejście
Zdarza się wam przeklnąć przy dziecku? Krzyczeć? Kłócić się z drugą osobą? Przyznam, że czasami się przydarzyło.
Teraz, wyobraźcie sobie sytuację, że jesteście świadkami takiego oto zachowania:
Matka z czteroletnim dzieckiem i mężem są w parku. Nagle, ni z gruszki ni pietruszki, podbiega do niego ośmiolatek i wyzywa je od najgorszych, moment później, lecą w waszą stronę kamienie. Nieopodal stoi ojciec niegrzecznego chłopca. Nie reaguje. Nie przeprasza za jego zachowanie. Po oburzeniu z waszej strony, wrzeszczy na ośmiolatka, jak opętany, nie szczędząc przy tym przekleństw, od których więdną uszy.
Czy dla was nie byłaby to ewidentnie wina rodzica? Czy winilibyście za takie zachowanie chłopca?
Ja znam odpowiedź.
Dla dziecka, rodzice są lub być powinni wzorem do naśladowania. Od początku uczy się ono rozróżniać, czym jest dobro, a czym zło. Dla niego, rodzice to cały świat, bierze z nich przykład i potrzebuje od nich wsparcia w rozwoju. Co, jeśli ta równowaga jest zachwiana? Kiedy rodzice, zamiast dziecko wspierać, wyżywają się na nim? Jakie to wiąże ze sobą konsekwencje?
Czytałam mnóstwo wypowiedzi pod postem, który opisywał tą sytuację. Większość ludzi, nie zważając na nic, pisało, że policzyłoby się z dzieckiem. Obwiniali je za to karygodne zachowanie. Posypały się komentarze o sposobach, dzięki którym, mieliby wybić dziecku z głowy wulgaryzmy i agresje, typu: podtopiłabym go w fontannnie, dostałby plaskacza w twarz, sam rzuciłbym w niego kamieniem. Co się dzieje z tymi ludźmi?!
Czy nie lepiej byłoby zgłosić rodzica do opieki społecznej za sprawowanie nieodpowiedniej opieki nad dzieckiem?! Tak, żeby ktoś w końcu zrobił z ojcem porządek. Owszem, o zaistniałą sytuację odpowiada ojciec w samej osobie. Zapewne i matka, skoro pozwala na takie zachowanie wobec swojego dziecka. To karygodne.
Nikt nie ma prawa traktować dziecka w wyżej wymieniony sposób! Dlaczego, ktokolwiek miałby myśleć o robieniu krzywdy dziecku, któremu ktoś już ją wyrządza od dawna? Co się do cholery dzieje??
Przynajmniej, wiem, dlaczego takich sytuacji przybywa. Przez nie-rodzicielskie, bestialskie podejście i rodziców i społeczeństwa!
Ta sytuacja nigdy nie miałaby miejsca, gdyby dziecko znało granice. Gdyby tylko rodzice zajęli się porządnie wychowywaniem, a nie karceniem. Nie wrzaskiem, a prawdziwą rodzicielską przyjaźnią. O czym mowa? O psychologicznym podejściu do dziecka.; zasadzie kija i marchewki. O współpracy, wyznaczaniu granic, uczeniu dobra. Gdzie podziały się prawdziwe wartości? Gdzie podziała się rodzicielska miłość? Gdzie, do jasnej ciasnej, są osoby, które wiedzą, co wolno, a czego nie? Bez agresji, przemocy?
Tracę powoli wiarę w ludzi. W to, że następne pokolenie zostanie wychowane, jak należy. Boję się o przyszłość mojego dziecka, bo gdy trafi na takie dziecko, będzie ciężko mi cokolwiek wyegzekwować. Boję się złego wpływu na wychowanie mojej córki ze strony innych dzieci, które tak traktowane przez swoich rodziców, nie są w stanie prawidłowo funkcjonować w swoim środowisku.
Nie pierwszy i na pewno nie ostatni raz, jestem świadkiem podobnych zdarzeń. Czy to w parku, szkole, przed domem lub choćby w postach na forach. Słyszałam już zbyt dużo obelg w stronę dzieci. Niewinnych, małych. Szarpanie, wyzywanie. Nawet bicie ich w publicznym miejscu. Co gorsza, inni nie reagują. To straszne.
A wy jakie macie odczucia? Czy sądzicie, że nasze dzieci w przyszłości sobie poradzą? Jaki wpływ na nie będą mieli rówieśnicy nauczeni patologii, jako normalności od najmłodszych lat?
Mieszkam w mieście, w którym mnóstwo jest ludzi wprost nieproporcjonalnych do normalności, nie nadających się do bycia rodzicami. Tworzą się tu gangi. Dzieci wykorzystywane są do sprzedaży narkotyków, rozbojów. Chciałabym to zmienić, ale już chyba się nie da. Trzeba będzie stąd uciec.
Teraz, wyobraźcie sobie sytuację, że jesteście świadkami takiego oto zachowania:
Matka z czteroletnim dzieckiem i mężem są w parku. Nagle, ni z gruszki ni pietruszki, podbiega do niego ośmiolatek i wyzywa je od najgorszych, moment później, lecą w waszą stronę kamienie. Nieopodal stoi ojciec niegrzecznego chłopca. Nie reaguje. Nie przeprasza za jego zachowanie. Po oburzeniu z waszej strony, wrzeszczy na ośmiolatka, jak opętany, nie szczędząc przy tym przekleństw, od których więdną uszy.
Czy dla was nie byłaby to ewidentnie wina rodzica? Czy winilibyście za takie zachowanie chłopca?
Ja znam odpowiedź.
Dla dziecka, rodzice są lub być powinni wzorem do naśladowania. Od początku uczy się ono rozróżniać, czym jest dobro, a czym zło. Dla niego, rodzice to cały świat, bierze z nich przykład i potrzebuje od nich wsparcia w rozwoju. Co, jeśli ta równowaga jest zachwiana? Kiedy rodzice, zamiast dziecko wspierać, wyżywają się na nim? Jakie to wiąże ze sobą konsekwencje?
Czytałam mnóstwo wypowiedzi pod postem, który opisywał tą sytuację. Większość ludzi, nie zważając na nic, pisało, że policzyłoby się z dzieckiem. Obwiniali je za to karygodne zachowanie. Posypały się komentarze o sposobach, dzięki którym, mieliby wybić dziecku z głowy wulgaryzmy i agresje, typu: podtopiłabym go w fontannnie, dostałby plaskacza w twarz, sam rzuciłbym w niego kamieniem. Co się dzieje z tymi ludźmi?!
Czy nie lepiej byłoby zgłosić rodzica do opieki społecznej za sprawowanie nieodpowiedniej opieki nad dzieckiem?! Tak, żeby ktoś w końcu zrobił z ojcem porządek. Owszem, o zaistniałą sytuację odpowiada ojciec w samej osobie. Zapewne i matka, skoro pozwala na takie zachowanie wobec swojego dziecka. To karygodne.
Nikt nie ma prawa traktować dziecka w wyżej wymieniony sposób! Dlaczego, ktokolwiek miałby myśleć o robieniu krzywdy dziecku, któremu ktoś już ją wyrządza od dawna? Co się do cholery dzieje??
Przynajmniej, wiem, dlaczego takich sytuacji przybywa. Przez nie-rodzicielskie, bestialskie podejście i rodziców i społeczeństwa!
Ta sytuacja nigdy nie miałaby miejsca, gdyby dziecko znało granice. Gdyby tylko rodzice zajęli się porządnie wychowywaniem, a nie karceniem. Nie wrzaskiem, a prawdziwą rodzicielską przyjaźnią. O czym mowa? O psychologicznym podejściu do dziecka.; zasadzie kija i marchewki. O współpracy, wyznaczaniu granic, uczeniu dobra. Gdzie podziały się prawdziwe wartości? Gdzie podziała się rodzicielska miłość? Gdzie, do jasnej ciasnej, są osoby, które wiedzą, co wolno, a czego nie? Bez agresji, przemocy?
Tracę powoli wiarę w ludzi. W to, że następne pokolenie zostanie wychowane, jak należy. Boję się o przyszłość mojego dziecka, bo gdy trafi na takie dziecko, będzie ciężko mi cokolwiek wyegzekwować. Boję się złego wpływu na wychowanie mojej córki ze strony innych dzieci, które tak traktowane przez swoich rodziców, nie są w stanie prawidłowo funkcjonować w swoim środowisku.
Nie pierwszy i na pewno nie ostatni raz, jestem świadkiem podobnych zdarzeń. Czy to w parku, szkole, przed domem lub choćby w postach na forach. Słyszałam już zbyt dużo obelg w stronę dzieci. Niewinnych, małych. Szarpanie, wyzywanie. Nawet bicie ich w publicznym miejscu. Co gorsza, inni nie reagują. To straszne.
A wy jakie macie odczucia? Czy sądzicie, że nasze dzieci w przyszłości sobie poradzą? Jaki wpływ na nie będą mieli rówieśnicy nauczeni patologii, jako normalności od najmłodszych lat?
Mieszkam w mieście, w którym mnóstwo jest ludzi wprost nieproporcjonalnych do normalności, nie nadających się do bycia rodzicami. Tworzą się tu gangi. Dzieci wykorzystywane są do sprzedaży narkotyków, rozbojów. Chciałabym to zmienić, ale już chyba się nie da. Trzeba będzie stąd uciec.
18/08/2015
Matka - ewenement
Jest sobie matka. Młoda, średnio wykształcona, spełniająca się zawodowo w domu. Ma męża, on pracuje poza domem, jest odpowiedzialny za utrzymanie domu. Ale tak samo, jak i ona. Różnica? Matka pracuje nocami, ojciec dniami. Matka chodzi niewyspana, ojciec też, bo nie chce mu się chodzić wcześnie spać.
Matka jest sfrustrowana. Przemęczona. Ale... szczęśliwa. Jakim cudem?!
Jeśli ktoś mówi, że nie da się pogodzić wszystkiego - jest w błędzie. Dla chcącego, nic trudnego. Czy jest tak do końca? Matka ma jedno dziecko. Na tyle ją z ojcem stać i nad taką liczbą dzieci może zapanować. Zawsze też znajdzie dziecku zajęcie, może się z nim pobawić. Jest na tyle duże, żeby zrozumieć wiele rzeczy. Co się stanie, jeśli bocian przyniesie drugie dzieciątko?
Dla mnie, nie byłby to koniec świata, ale nie potrafiłabym sobie poradzić. Przyznaję się, bez bicia, że musiałabym przejść jakąś terapię, mieć mnóstwo pomocy, żeby wszystko ogarnąć jak należy. Skończyłaby się praca po nocach, codzienne tańce, ćwiczenia, dietę też szlag by trafił.
Jestem z tych ludzi, którzy potrzebują dużo więcej swobody niż pozostali. Nienawidzę napiętego grafiku, a przy stresie, wymiotuję. Nie lubię być pod presją, przyciśnięta zbyt wieloma obowiązkami. Robię wszystko na ostatnią chwilę. Często wybieram nie te zajęcie, co trzeba. Skupiam się na małostkach, a dopiero później zdaję sobie sprawę, że nie zrobiłam czegoś, co było ważne.
Próbuję to zmieniać. Nawet mi się udaje. Z czasem daję sobie radę z większością utrudnień w ciągu dnia. Zdążę córce zrobić śniadanie, poćwiczyć, obejrzeć z nią bajkę, pobawić się, ugotować obiad, posprzątać, zrobić pranie (albo choćby je nastawić :D). Zdążę potańczyć z córką, przypilnować nauki siusiania, liczenia, czytać książeczki. A wieczorem, zamiast iść spać, jak normalny człowiek, łapię za laptopa i jestem w swoim świecie. Ktoś musi pilnować moich spraw, rozwoju mojej firmy.
Pisząc poprzedni akapit, zastanawiałam się, jak ja to ogarniam? Teraz, jak inne kobiety to ogarniają, pracując na pełny etat? I nie przy jednym, a dwójce, czy trójce maluchów!?
Moja mama ma czwórkę dzieci. W pewnym momencie, każde było na innym etapie rozwoju. Najstarsze w liceum, najmłodsze w przedszkolu. Musiała poradzić sobie z nastolatkiem, pyskującymi siostrzyczkami i maluchem, który właśnie przechodził bunt. Po drugim dziecku, zrezygnowała z pracy w szkole, na rzecz tej w domu. Jako matka na pełen etat. Nie dziwię się. Sama nie wybrałabym pracy nad wychowywanie dzieci. Wychowała nas wzorowo. Jest naszą najlepszą przyjaciółką, a zarazem najwspanialszym przykładem matki spełnionej i szczęśliwej.
Z drugiej strony, gdyby naprawdę przypiliło, poszłaby wtedy do pracy i nadal, jestem prawie pewna, udałoby jej się wszystko zorganizować. Podziwiam ją za to.
Podziwiam matki, które są w stanie poradzić sobie z tęsknotą za dziećmi, kiedy zostawiają je w przedszkolu lub u niańki, żeby spełniać się zawodowo. Powidziwiam je za to, że dzieci są zadbane, niczego im nie brakuje i dają przykład, że można! Kobieta nie jest stworzona tylko i wyłącznie do rodzenia dzieci, gotowania obiadków mężowi, itd. Ważne jest, żeby miała pasję. To coś, co sprawia, że jest szczęśliwa. Dla jednych jest to malowanie farbkami z dziećmi, czy zabawa z nim w domku dla lalek, dla drugich to praca poza domem, wyjście do ludzi i inne zainteresowania.
Matka to też człowiek.
Kochana matko spełniona, jeśli Twój facet tego nie rozumie, podaj mi swój adres, osobiście przyjdę i palnę mu w łeb za znieważenie ;-)
Kobieta to cud. Powinno się ją szanować. Powinno szanować się jej własne, nieprzymuszone zdanie. To, że czegoś pragnie, ma marzenia.
Kobieta, przede wszystkim, powinna szanować sama siebie. Nikt inny nie zrobi tego za nią. No może oprócz faceta-cudu, którym tylko nieliczne z nas mogą się pochwalić.
Drogie matki, sprzeczające się ze sobą, bo jak można robić to, czy tamto, czy sram-to-owam-to, popatrzcie na siebie. Znajdźcie sobie inne zajęcia, poza ględzeniem. Tak żyć nie można. Kobieta szanująca się i tak ma w tyłku wasze zdanie. Liczcie się z tym.
Teraz, czas na trzecią miłość mojego życia - pracę. Sama się nie zrobi :-) Życzę udanego, miłego późnego wieczoru i jakże spokojnej nocy.
Matka jest sfrustrowana. Przemęczona. Ale... szczęśliwa. Jakim cudem?!
Jeśli ktoś mówi, że nie da się pogodzić wszystkiego - jest w błędzie. Dla chcącego, nic trudnego. Czy jest tak do końca? Matka ma jedno dziecko. Na tyle ją z ojcem stać i nad taką liczbą dzieci może zapanować. Zawsze też znajdzie dziecku zajęcie, może się z nim pobawić. Jest na tyle duże, żeby zrozumieć wiele rzeczy. Co się stanie, jeśli bocian przyniesie drugie dzieciątko?
Dla mnie, nie byłby to koniec świata, ale nie potrafiłabym sobie poradzić. Przyznaję się, bez bicia, że musiałabym przejść jakąś terapię, mieć mnóstwo pomocy, żeby wszystko ogarnąć jak należy. Skończyłaby się praca po nocach, codzienne tańce, ćwiczenia, dietę też szlag by trafił.
Jestem z tych ludzi, którzy potrzebują dużo więcej swobody niż pozostali. Nienawidzę napiętego grafiku, a przy stresie, wymiotuję. Nie lubię być pod presją, przyciśnięta zbyt wieloma obowiązkami. Robię wszystko na ostatnią chwilę. Często wybieram nie te zajęcie, co trzeba. Skupiam się na małostkach, a dopiero później zdaję sobie sprawę, że nie zrobiłam czegoś, co było ważne.
Próbuję to zmieniać. Nawet mi się udaje. Z czasem daję sobie radę z większością utrudnień w ciągu dnia. Zdążę córce zrobić śniadanie, poćwiczyć, obejrzeć z nią bajkę, pobawić się, ugotować obiad, posprzątać, zrobić pranie (albo choćby je nastawić :D). Zdążę potańczyć z córką, przypilnować nauki siusiania, liczenia, czytać książeczki. A wieczorem, zamiast iść spać, jak normalny człowiek, łapię za laptopa i jestem w swoim świecie. Ktoś musi pilnować moich spraw, rozwoju mojej firmy.
Pisząc poprzedni akapit, zastanawiałam się, jak ja to ogarniam? Teraz, jak inne kobiety to ogarniają, pracując na pełny etat? I nie przy jednym, a dwójce, czy trójce maluchów!?
Moja mama ma czwórkę dzieci. W pewnym momencie, każde było na innym etapie rozwoju. Najstarsze w liceum, najmłodsze w przedszkolu. Musiała poradzić sobie z nastolatkiem, pyskującymi siostrzyczkami i maluchem, który właśnie przechodził bunt. Po drugim dziecku, zrezygnowała z pracy w szkole, na rzecz tej w domu. Jako matka na pełen etat. Nie dziwię się. Sama nie wybrałabym pracy nad wychowywanie dzieci. Wychowała nas wzorowo. Jest naszą najlepszą przyjaciółką, a zarazem najwspanialszym przykładem matki spełnionej i szczęśliwej.
Z drugiej strony, gdyby naprawdę przypiliło, poszłaby wtedy do pracy i nadal, jestem prawie pewna, udałoby jej się wszystko zorganizować. Podziwiam ją za to.
Podziwiam matki, które są w stanie poradzić sobie z tęsknotą za dziećmi, kiedy zostawiają je w przedszkolu lub u niańki, żeby spełniać się zawodowo. Powidziwiam je za to, że dzieci są zadbane, niczego im nie brakuje i dają przykład, że można! Kobieta nie jest stworzona tylko i wyłącznie do rodzenia dzieci, gotowania obiadków mężowi, itd. Ważne jest, żeby miała pasję. To coś, co sprawia, że jest szczęśliwa. Dla jednych jest to malowanie farbkami z dziećmi, czy zabawa z nim w domku dla lalek, dla drugich to praca poza domem, wyjście do ludzi i inne zainteresowania.
Matka to też człowiek.
Kochana matko spełniona, jeśli Twój facet tego nie rozumie, podaj mi swój adres, osobiście przyjdę i palnę mu w łeb za znieważenie ;-)
Kobieta to cud. Powinno się ją szanować. Powinno szanować się jej własne, nieprzymuszone zdanie. To, że czegoś pragnie, ma marzenia.
Kobieta, przede wszystkim, powinna szanować sama siebie. Nikt inny nie zrobi tego za nią. No może oprócz faceta-cudu, którym tylko nieliczne z nas mogą się pochwalić.
Drogie matki, sprzeczające się ze sobą, bo jak można robić to, czy tamto, czy sram-to-owam-to, popatrzcie na siebie. Znajdźcie sobie inne zajęcia, poza ględzeniem. Tak żyć nie można. Kobieta szanująca się i tak ma w tyłku wasze zdanie. Liczcie się z tym.
Teraz, czas na trzecią miłość mojego życia - pracę. Sama się nie zrobi :-) Życzę udanego, miłego późnego wieczoru i jakże spokojnej nocy.
11/08/2015
O bogaczach i biedokach
Tym razem będzie trochę zajeżdżać wsią, słomą z butów i tym podobnym. Pogadam sobie o lansie 'za granico'. Bo im biedniejszy, tym bogatszy i odwrotnie.
Widać to w Polsce, widać to w całej Europie. Najbardziej w UK. Po samochodach, szastaniu pieniędzmi. Po ciuszkach i podróbkach z Aliexpress. Po nie wypłaconych pieniądzach za pracę, kiedy kaska na kilkutygodniowe wakacje w PL się znalazła. O czym tu mowa, do cholery? A o tym, jaka jest różnica między szarym polskim zjadaczem chleba, a tymi, którzy prawdopodobnie mają za dużo pieniędzy, by spoufalać się z biedą (w ichnim języku 'plebs'). Przynajmniej sami próbują sobie tak wmówić. Im bogatszy w pieniądze, tym biedniejszy w szare komórki? Wydaje mi się, że tak. Bardzo stronnicze, a jednak prawdziwe.
Przykładowo: pewien pan ma firmę w Londynie. Przyjmuje do pracy samych Polaków, obiecując im nieco powyżej najniższej krajowej. Przychodzi dzień zapłaty. Ten sam pan wyjechał na wakacje do swojego (czyt. wykupionego za gotówkę) domku letniskowego. Urywają się telefony, robotnicy nie dostali pieniędzy. Pan szef narzeka, że nie ma, bo mu nie zapłacili za robotę, ale jednocześnie ma pieniądze, żeby co dwa miesiące jechać na wakacje do swojego kraju na dwa-trzy tygodnie; na trzy domy - jeden w centrum Londynu, drugi na jakiejś wsi w swoim kraju, trzeci letniskowy, dwa samochody - jeden dopiero co spod igły. Ale czy rzeczywiście ma to wszystko? Czy naprawdę tak jest jak mówi? Czy lansuje się przed pracownikami, robiąc jednocześnie z siebie kłamcę i wyzyskiwacza? I z jednej i drugiej strony okazuje się oszustem. Teraz wyobraźcie sobie, jakiej narodowości jest ten pan? Nie podpowiem, wiecie to dobrze.
Takich Januszów biznesu jest jak psów. Dosłownie! Tutaj jest ich multum. Wystarczy zajrzeć na Londynek albo popytać znajomych budowlańców. Większość odpowie, że nie chce pracować u Polaka, bo się naciął.
Teraz o rodzinkach.pl. Jedziesz do Polski wypocząć, tak? Swoim samochodem, trochę już z tobą przejechał, nie potrzebujesz do szczęścia wiele, byle tylko zobaczyć się z rodziną albo w końcu usiąść sobie nad jeziorkiem na Mazurach, czy zwiedzić Morskie Oko w Zakopanem? Widzisz, jesteś wyjątkiem!
Słyszałam to już przynajmniej kilkadziesiąt razy. W Polsce. Jaką reklamę Wyspom robią emigranci, zjeżdżający na wakacje do kraju. Znam i przypadki, kiedy musieli kupować nowy samochód, żeby przyszpanić znajomym, pokazać, czego to nie mają u siebie. Notorycznie przyłapywani na kłamstwach, kiedy to taki Ktoś mówi, że właśnie kupił sobie domek, a później wygada się, że LANDLORD cośtam.... Rozumiem, że jak wykupi się dom, to dalej jest się zależnym od landlorda? :D
Później biedni ludzie w Polsce myślą, że tu jest tak kolorowo, że nic tylko wyjechać. Przecież te czasy już dawno się skończyły, nieprawdaż? Już nie jest łatwo, ceny idą w górę, zarobki w dół. Benefitów tak już nie rozdają na prawo i lewo. Anglicy też mają nas dość, zaczynają się schody.
Co mnie podkusiło, żeby napisać ten post? Dowiedziałam się od znajomego w PL, że z rodziną: "Wstydzimy się wrócić do Polski, a nam tu tak źle". I że JA, tak, JA mu to powiedziałam. Jedyne, czego nie robię, kiedy jadę do Polski, nie KOLORYZUJĘ. MÓWIĘ JAK JEST! Nie mam samochodu, nie mam pieniędzy na przeprowadzkę, ciężko czasami jest rzeczywiście wyżyć, ale nie GŁODUJĘ, moje dziecko jest szczęśliwe, mogę liczyć na pomoc, jeśli tego potrzebuję. Pomimo wszystkiego, to nie powód, dla którego tutaj jestem. Nigdy w życiu! Dlaczego ktokolwiek mógłby pomyśleć, że jestem tu tylko dla kasy, bo jest tu tak super? Już nie raz tłumaczyliśmy z rodziną temu znajomemu, jak i rodzinie w Polsce, że tu nie chodzi o pieniądze. O godność, o to, że nie musimy się rozdzielać, że jesteśmy tu razem.
Mojego taty nie było praktycznie w domu, kiedy byłam małą dziewczynką. Rodzice postanowili to zmienić. Za osiem miesięcy rozłąki, otrzymałyśmy z siostrami w prezencie naszego tatę, każdego dnia w domu, uśmiechniętego, szczęśliwego, że może nas w końcu poznać. Tego nie mielibyśmy w Polsce.
Jestem tutaj od dziecka, z całą bliską rodziną, tutaj chodziłam do szkoły, zdobyłam kwalifikacje, podjęłam pierwszą pracę, poznałam mojego męża, urodziłam i wychowuję córeczkę. Tutaj mieszkam, tu jest mój dom.
NIE KOLORYZUJĘ. Czy to tak źle? Czuję się zawiedziona i niezrozumiana. Może to i dobrze. Przynajmniej nie muszę się wstydzić tego, kim jestem, co tu robię. I nie muszę udawać nikogo innego. 'Bogacza' w adidasach z Aliexpress*.
*Nie ma nic złego w kupowaniu tam ciuszków, sama z tego korzystam. Z Primarka i ebaya też. Chodzi o kontrast.
Zapraszam do komentowania - co o tym sądzicie?
POZDRAWIAM :)
Widać to w Polsce, widać to w całej Europie. Najbardziej w UK. Po samochodach, szastaniu pieniędzmi. Po ciuszkach i podróbkach z Aliexpress. Po nie wypłaconych pieniądzach za pracę, kiedy kaska na kilkutygodniowe wakacje w PL się znalazła. O czym tu mowa, do cholery? A o tym, jaka jest różnica między szarym polskim zjadaczem chleba, a tymi, którzy prawdopodobnie mają za dużo pieniędzy, by spoufalać się z biedą (w ichnim języku 'plebs'). Przynajmniej sami próbują sobie tak wmówić. Im bogatszy w pieniądze, tym biedniejszy w szare komórki? Wydaje mi się, że tak. Bardzo stronnicze, a jednak prawdziwe.
Przykładowo: pewien pan ma firmę w Londynie. Przyjmuje do pracy samych Polaków, obiecując im nieco powyżej najniższej krajowej. Przychodzi dzień zapłaty. Ten sam pan wyjechał na wakacje do swojego (czyt. wykupionego za gotówkę) domku letniskowego. Urywają się telefony, robotnicy nie dostali pieniędzy. Pan szef narzeka, że nie ma, bo mu nie zapłacili za robotę, ale jednocześnie ma pieniądze, żeby co dwa miesiące jechać na wakacje do swojego kraju na dwa-trzy tygodnie; na trzy domy - jeden w centrum Londynu, drugi na jakiejś wsi w swoim kraju, trzeci letniskowy, dwa samochody - jeden dopiero co spod igły. Ale czy rzeczywiście ma to wszystko? Czy naprawdę tak jest jak mówi? Czy lansuje się przed pracownikami, robiąc jednocześnie z siebie kłamcę i wyzyskiwacza? I z jednej i drugiej strony okazuje się oszustem. Teraz wyobraźcie sobie, jakiej narodowości jest ten pan? Nie podpowiem, wiecie to dobrze.
Takich Januszów biznesu jest jak psów. Dosłownie! Tutaj jest ich multum. Wystarczy zajrzeć na Londynek albo popytać znajomych budowlańców. Większość odpowie, że nie chce pracować u Polaka, bo się naciął.
Teraz o rodzinkach.pl. Jedziesz do Polski wypocząć, tak? Swoim samochodem, trochę już z tobą przejechał, nie potrzebujesz do szczęścia wiele, byle tylko zobaczyć się z rodziną albo w końcu usiąść sobie nad jeziorkiem na Mazurach, czy zwiedzić Morskie Oko w Zakopanem? Widzisz, jesteś wyjątkiem!
Słyszałam to już przynajmniej kilkadziesiąt razy. W Polsce. Jaką reklamę Wyspom robią emigranci, zjeżdżający na wakacje do kraju. Znam i przypadki, kiedy musieli kupować nowy samochód, żeby przyszpanić znajomym, pokazać, czego to nie mają u siebie. Notorycznie przyłapywani na kłamstwach, kiedy to taki Ktoś mówi, że właśnie kupił sobie domek, a później wygada się, że LANDLORD cośtam.... Rozumiem, że jak wykupi się dom, to dalej jest się zależnym od landlorda? :D
Później biedni ludzie w Polsce myślą, że tu jest tak kolorowo, że nic tylko wyjechać. Przecież te czasy już dawno się skończyły, nieprawdaż? Już nie jest łatwo, ceny idą w górę, zarobki w dół. Benefitów tak już nie rozdają na prawo i lewo. Anglicy też mają nas dość, zaczynają się schody.
Co mnie podkusiło, żeby napisać ten post? Dowiedziałam się od znajomego w PL, że z rodziną: "Wstydzimy się wrócić do Polski, a nam tu tak źle". I że JA, tak, JA mu to powiedziałam. Jedyne, czego nie robię, kiedy jadę do Polski, nie KOLORYZUJĘ. MÓWIĘ JAK JEST! Nie mam samochodu, nie mam pieniędzy na przeprowadzkę, ciężko czasami jest rzeczywiście wyżyć, ale nie GŁODUJĘ, moje dziecko jest szczęśliwe, mogę liczyć na pomoc, jeśli tego potrzebuję. Pomimo wszystkiego, to nie powód, dla którego tutaj jestem. Nigdy w życiu! Dlaczego ktokolwiek mógłby pomyśleć, że jestem tu tylko dla kasy, bo jest tu tak super? Już nie raz tłumaczyliśmy z rodziną temu znajomemu, jak i rodzinie w Polsce, że tu nie chodzi o pieniądze. O godność, o to, że nie musimy się rozdzielać, że jesteśmy tu razem.
Mojego taty nie było praktycznie w domu, kiedy byłam małą dziewczynką. Rodzice postanowili to zmienić. Za osiem miesięcy rozłąki, otrzymałyśmy z siostrami w prezencie naszego tatę, każdego dnia w domu, uśmiechniętego, szczęśliwego, że może nas w końcu poznać. Tego nie mielibyśmy w Polsce.
Jestem tutaj od dziecka, z całą bliską rodziną, tutaj chodziłam do szkoły, zdobyłam kwalifikacje, podjęłam pierwszą pracę, poznałam mojego męża, urodziłam i wychowuję córeczkę. Tutaj mieszkam, tu jest mój dom.
NIE KOLORYZUJĘ. Czy to tak źle? Czuję się zawiedziona i niezrozumiana. Może to i dobrze. Przynajmniej nie muszę się wstydzić tego, kim jestem, co tu robię. I nie muszę udawać nikogo innego. 'Bogacza' w adidasach z Aliexpress*.
*Nie ma nic złego w kupowaniu tam ciuszków, sama z tego korzystam. Z Primarka i ebaya też. Chodzi o kontrast.
Zapraszam do komentowania - co o tym sądzicie?
POZDRAWIAM :)
11/02/2015
Przygarnij trolka
Dawno, dawno temu, w odległej krainie zwanej Internetem, żyły sobie istoty zwane trolami. Żyjątka te były tak przesiąknięte wspaniałym życiem pozostałych istot w krainie, że nie mogły tego już znieść. Postanowiły polepszyć jakość swojego życia o zazdrość, bluzgi, obraźliwe komentarze oraz wiele więcej. Niektóre z tych istot, zaczęły nawet nękać pozostałych, ponieważ zawiść była ważniejsza od miłej, pokojowej atmosfery.
Przeciętny trol internetowy nie wygląda tak, jak inni Internauci. Przeważnie, jest to istota z głupkowatym wyrazem twarzy (nie omieszka nawet wstawić w komentarzu, czy poście odpowiednika swoich minek, by wyrazić grymas lub zażenowanie), ma średnio 30 kilogramów nadwagi, pryszcze na pyszczku i kompleksy. W wielu przypadkach zarabia także zbyt mało, by było ją stać na szybsze łącze, co powoduje dodatkowe wadliwe postrzeganie krainy, jak i jej... mieszkańców. Pieniędzy, tej biednej intelektualnie istocie, brakuje także na operacje plastyczne oraz nowy samochód, a także, by wyjść z kolegami na piwo. Wnioski nasuwają się same, ponieważ, trol internetowy ma to do siebie, iż większość swojego czasu spędza pisząc zaszyfrowane wołania o pomoc, typu: j*b się na ryj złamasie. Lub: twoja matka jest tak gruba, że gotuje zupę w wannie.
Niewielu troli zdaje sobie sprawę, iż obrażanie kogoś, poniżanie kreuje ich zakrzywiony obraz w głowach pozostałych internautów. Większość tych żyjątek zaprząta sobie głowy My Little Pony lub podobnymi Pokemonami, nie pozostawiając czasu na zapoznanie się z treścią słownika lub encyklopedii. Biorąc pod uwagę, iż każdy Internauta ma dostęp do, choćby, wujka Google, trol woli zasięgać wiedzę u znachora, wujka Stefka i babci Genowefy. Na Youtube także znajdują odpowiednie filmiki, które reprezentują ich poziom wiedzy, typu "Shit Just Got Sittin' On Tha' Toilet" lub "Moje czerwone stringi".
Trol ma także swoje poglądy polityczne. Powiesz PO, on na to: to super partia, ku*wo. Powiesz Tusk, on cię pobije intelektualnie komentarzem (no, a jak), bo uważasz inaczej, jak on. Życie takiego żyjątka opiera się tylko i wyłącznie na tezie, że to tylko Internet, a on jest tutaj po to, by cię zniszczyć i zgnieść, jak robaka. Niestety, biorąc pod uwagę, iż sam uważa, że to tylko Internet, może równie dobrze modlić się o to, by zbluzgany Internauta nie odwiedził go w domu z kolegami.
To tyle na temat ograniczonych istot internetowych. Jeśli o czymś zapomniałam, nabazgraj komentarz. Może i znasz fajnego trola? Popiszmy. Dajmy mu nadzieję na lepsze jutro.
Pozdrawiam!
NIEKRETYNKA
Przeciętny trol internetowy nie wygląda tak, jak inni Internauci. Przeważnie, jest to istota z głupkowatym wyrazem twarzy (nie omieszka nawet wstawić w komentarzu, czy poście odpowiednika swoich minek, by wyrazić grymas lub zażenowanie), ma średnio 30 kilogramów nadwagi, pryszcze na pyszczku i kompleksy. W wielu przypadkach zarabia także zbyt mało, by było ją stać na szybsze łącze, co powoduje dodatkowe wadliwe postrzeganie krainy, jak i jej... mieszkańców. Pieniędzy, tej biednej intelektualnie istocie, brakuje także na operacje plastyczne oraz nowy samochód, a także, by wyjść z kolegami na piwo. Wnioski nasuwają się same, ponieważ, trol internetowy ma to do siebie, iż większość swojego czasu spędza pisząc zaszyfrowane wołania o pomoc, typu: j*b się na ryj złamasie. Lub: twoja matka jest tak gruba, że gotuje zupę w wannie.
Niewielu troli zdaje sobie sprawę, iż obrażanie kogoś, poniżanie kreuje ich zakrzywiony obraz w głowach pozostałych internautów. Większość tych żyjątek zaprząta sobie głowy My Little Pony lub podobnymi Pokemonami, nie pozostawiając czasu na zapoznanie się z treścią słownika lub encyklopedii. Biorąc pod uwagę, iż każdy Internauta ma dostęp do, choćby, wujka Google, trol woli zasięgać wiedzę u znachora, wujka Stefka i babci Genowefy. Na Youtube także znajdują odpowiednie filmiki, które reprezentują ich poziom wiedzy, typu "Shit Just Got Sittin' On Tha' Toilet" lub "Moje czerwone stringi".
Trol ma także swoje poglądy polityczne. Powiesz PO, on na to: to super partia, ku*wo. Powiesz Tusk, on cię pobije intelektualnie komentarzem (no, a jak), bo uważasz inaczej, jak on. Życie takiego żyjątka opiera się tylko i wyłącznie na tezie, że to tylko Internet, a on jest tutaj po to, by cię zniszczyć i zgnieść, jak robaka. Niestety, biorąc pod uwagę, iż sam uważa, że to tylko Internet, może równie dobrze modlić się o to, by zbluzgany Internauta nie odwiedził go w domu z kolegami.
To tyle na temat ograniczonych istot internetowych. Jeśli o czymś zapomniałam, nabazgraj komentarz. Może i znasz fajnego trola? Popiszmy. Dajmy mu nadzieję na lepsze jutro.
Pozdrawiam!
NIEKRETYNKA
10/02/2015
Co mówi o nas wujek Google?
Ten artykuł jest mojego autorstwa. Znalazł się na portalu Interia360 kilka lat temu ;-)
Z ciekawości przepytałam wujka Google, co sądzą o nas przedstawiciele innych narodowości. Już w propozycjach pod paskiem wyszukiwarki znalazły się dwie cechy charakteru, z których na pewno nie bylibyśmy dumni, jeżeli okazałyby się prawdą (Polish people are dumb and slow).
Z ciekawości przepytałam wujka Google, co sądzą o nas przedstawiciele innych narodowości. Już w propozycjach pod paskiem wyszukiwarki znalazły się dwie cechy charakteru, z których na pewno nie bylibyśmy dumni, jeżeli okazałyby się prawdą (Polish people are dumb and slow).
Dla przeciętnego Amerykanina jesteśmy głupi i powolni.
W latach 60. powstało wiele kawałów na temat Polaków. Czytając je i
słuchając, oceniłam, że większość z nich nie ma nawet najmniejszego
sensu. Żarty o naszych rodakach pojawiały się także często w
amerykańskich programach telewizyjnych, prezenterzy używali najczęściej
określenia "Pollack".
Dla
przykładu podam jeden z nich: "A Pollack stepped in a cow pie and
started crying. He thought he was melting", co znaczy: "Polak wszedł w
krowi placek i zaczął płakać i myślał, że się rozpuszcza".
W
jednym ze spektakli teatralnych, pt. "A Streetcar Named Desire", główna
bohaterka, Stella, przestrzega przyjaciółkę przed swoim mężem, który
jest Polakiem. Później dodaje, że osoba tej narodowości jest jak
Irlandczyk, ale nie tak pewna siebie. Wiadome jest, że Amerykanie
nienawidzili Irlanczyków za ich "głupotę" i "wyniosłość", co dodaje żaru
do ognia.
Polacy odpowiedzialni za zamieszki?
W
Wielkiej Brytanii, dowcipy o Polakach nie są aż tak powszechne.
Oczywiście Brytyjczycy dają się ponieść stereotypom, a także pałają do
nas nienawiścią za fakt, iż (według nich) zabieramy im pracę i
counsilowskie domy. Teraz po zamieszkach w Londynie i innych większych
miastach UK, w Google pojawiła się propozycja: "Polish people are
responsible for riots".
W
tym nie można się doszukać prawdy, ponieważ niewielu Polaków brało w
nich udział, wręcz przeciwnie. Kiedy brytyjscy 14-latkowie biegali po
ulicach z pałkami bejsbolowymi, polskie dzieci grzecznie spały w
łóżeczkach, a dorośli oglądali przerażeni wiadomości.
"Prawdziwy" portret Polaka
Kilka
lat temu, w jednej z brytyjskich gazet pojawiła się "wiadomość" o tym,
że Polacy jadają kaczki i łabędzie w Londynie (najczęściej pod pałacem
Buckingham). Informacja stała się tak głośna, że trudno było się odgonić
od ciekawskich Anglików, którzy na cynk, że jestem Polką, wypytywali
mnie o to, jak te ptaki smakują i czy ciężko się je przyrządza.
W
następnych miesiącach, w brytyjskich gazetach, pojawiały się artykuły,
które psuły nam opinię. Niesłusznie, ale za to z fajerwerkami i dominem.
Każdemu obijały się o uszy bzdety, jakie siały The Sun, The Mirror i
inne, antymigracyjne gazety.
Niemieckie poczucie humoru
Niemcy
pałają taką samą nienawiścią do Polaków jak i Amerykanie. Także i u
nich powstało dużo kawałów na nasz temat i oczywiście wspomina się o nas
w wiadomościach i programach telewizyjnych w bardzo niewygodnym
świetle.
Amerykanie
i Niemcy przestali w pewnym stopniu zwracać na nas uwagę. Może to i
dlatego, że Polaków jest u nich teraz o wiele więcej niż w latach 60.
czy 70.
My,
można by powiedzieć, mamy migrację we krwi. Wszędzie nam lepiej, ale
nie w Polsce. Powoli wtapiamy się w tło, w krajach, w których się
osiedliliśmy. Z pokolenia na pokolenie nasza populacja się wymazuje.
Przecież wiadomo, że większość mieszkańców Wielkiej Brytanii tak
naprawdę nie ma korzeni brytyjskich, a w USA przypuszcza się, że aż u 90
proc. obywateli płynie polska krew! Dlaczego Brytyjczycy i Amerykanie
mieliby nienawidzieć swoich przodków?
Przed lekturą skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą
Dzisiaj na poważnie. Obiecuję, że następny post nie będzie aż tak drętwy ;-)
Opieka zdrowotka w Wielkiej Brytanii pozostawia wiele do życzenia. Zastanawia mnie tylko, gdzie jest idealna? Chyba nigdzie. Niestety, mi kojarzy się z nieudolnością, niedoinformowaniem, długimi kolejkami i brakiem specjalistów.
Opowiem teraz historie, które sama miałam "przyjemność" przeżyć.
Ciąża
O niej dowiedziałam się dosyć późno ze względu na problemy ze zdrowiem, którymi nie lubię się chwalić. Od GP do położnej, od położnej na USG. Dopiero wtedy wiedziałam, z którym tygodniu ciąży jestem.
W piątym miesiącu, siedząc w pracy, poczułam okropny ból w klatce piersiowej i ramieniu. Zwolniłam się wcześniej i poleciałam na A&E. W kolejce czekałam... 5 godzin! Zanim lekarz wysnuł swoje domysły, zeszło 7 godzin. EKG, badania krwi, itp. Niby nic mi nie było. Zostałam odesłana do domu z żelem na ból mięśni.
Na następny dzień wróciłam na A&E z jeszcze gorszym bólem. Tym razem doszły jeszcze nerki. Od lekarza po około 6 godzinach usłyszałam, że mam zapalenie oskrzeli, ale nie wiedzą, czy bakteryjne, czy wirusowe. Do tego infekcja nerek i zapalenie mięśni międzyżebrowych. Tego nie powiedział mi lekarz dzień wcześniej, a wyniki badań jasno na to wskazywały.
Od lekarza dostałam do ręki antybiotyk i lek przeciwbólowy. Wróciłam do domu. Z zamiarem przyjęcia pierwszej dawki, przeczytałam z ciekawości ulotkę. Szok! Lekarz wiedział, że jestem w ciąży, a dał mi leki, których w tym stanie nie wolno brać!
Poleciałam do farmaceuty w najbliższej aptece. Ten postraszył mnie, że leki, które dostałam są niebezpieczne przede wszystkim dla dziecka. Zszokowany dopytywał się, czy zdążyłam już je wziąć. Na szczęście nie. Od farmaceuty, do GP. W przychodni po kilku godzinach czekania na wizyte walk-in, lekarz zadzwonił do szpitala, wykrzyczał przez słuchawkę, że nie można tak traktować kobiety w ciąży, i że jest to nie do przyjęcia. Przepisał prawidłowe leki, napisał list, w razie, gdybym musiała wracać na A&E, żeby szybciej mnie przyjęli. Miałam to nieszczęście, że na następny dzień znowu trafiłam na Emergency z gorszym bólem. Znowu gama badań. Leki pogarszają stan. Stwierdzili, że lepiej będzie, jak przyjmę same leki przeciwbólowe.
Efekt był taki, że na własną rękę brałam przez tydzień Penicylinę (Amoxycilin) i sama się wyleczyłam z infekcji.
Pod koniec piątego miesiąca ciąży, zaczęłam okropnie puchnąć. Chodziłam od lekarza do lekarza, bo w rodzinie była historia zatrucia ciążowego. Czułam, że coś jest nie tak. Prawie każdy lekarz twierdził, że ciśnienie jest wysokie od... WCHODZENIA PO SCHODACH W PRZYCHODNI! A puchnę, bo to w ciąży normalne... Jeden nawet nie miał pojęcia, co to zatrucie ciążowe i musiał wygooglować pojęcie Pre-Eclampsia. Żadnemu nie przyszło do głowy, żeby sprawdzić wartości białka w moczu. Dopiero położna mi powiedziała, że jest, ale niby śladowe ilości.
Zabukowałam sobie w końcu wizytę u lekarza-kobiety. Na sam mój widok się zlękła. Od razu kazała mi zrobić test na białko. W dosłownie pół godziny po wizycie, z listem od GP, trafiłam na oddział dla kobiet w ciąży. Tam, położne poinformowały mnie, że moja ciąża jest zagrożona, i że będę pod obserwacją. Dostałam nawet wizytę u lekarza prowadzącego na za 2 tygodnie.
Lekarz prowadzący śmiał się ze mnie, że jestem panikarą, a położne to już w ogóle. Zmierzył mi ciśnienie. Nieważne, że 150/100, ale on dalej twierdził, że nie ma zagrożenia.
No nic, trzeba było dalej jeździć na wizyty u położnych w szpitalu, USG prawie co tydzień do końca 8. miesiąca (w międzyczasie dostałam leki hipotensyjne). Znowu miałam wizytę u prowadzącego ciążę lekarza. Na szczęście, zamiast niego, była bardzo miła pani ginekolog, która po sprawdzeniu mojego ciśnienia i białka, od razu załatwiła mi łóżko na oddziale (maternity ward).
Przez kilka dni ciągle trzymano mnie w niepewności, lekarz prowadzący nie potwierdził nadal, że mam zatrucie ciążowe, chociaż moje ciśnienie sprawiało, że prawie mdlałam i nie czułam się sobą, a nogi i ręce były już tak spuchnięte, że bolały z każdym ruchem.
Przyjęto mnie na oddział w poniedziałek w 35. tygodniu ciąży. W czwartek podano mi sterydy na rozwinięcie płucek dziecka. W piątek przyszedł do mnie Consultant i stwierdził, że wyglądam już lepiej, chyba nawet nie jestem tak napuchnięta, że mnie jeszcze w tym dniu popołudniu wypisze ze szpitala. Pomyślałam, że to żart, bo czułam się tylko coraz gorzej i modliłam się, żeby to wszystko w końcu się skończyło.
Popołudniu przyszła do mnie pani ginekolog, która przyjęła mnie na oddział. Sprawdziła moje wyniki i ciśnienie. Zmieszana kazała mi leżeć i czekać na wywołanie, które miało być jeszcze w tym samym dniu. Wieczorem już przygotowywano mnie do porodu, a tu dziecko obróciło się nogami w dół. Rano cesarka.
O 6 rano zabrano mnie na porodówkę i przygotowano do cesarki. Anestezjolog na żywca wciskał mi rurkę do żyły w lewym nadgarstku, żeby wiedzieć "dokładniej" jakie mam ciśnienie w trakcie operacji. Śmiał się, że to jego pierwszy raz, kiedy robi to komuś w pełni świadomemu. Trząsłam się, położne musiały mnie trzymać.
O 12 było już po wszystkim. Córkę widziałam tylko przez chwilę i przez mgłę. Później pamiętam tylko wyrywki. Lekarze walczyli o moje życie przez całą noc. Podawali mi cały czas leki na zbicie ciśnienia dożylnie. Pamiętam przepychanie żył co chwilę, bo się zapychały. Kłótnie, że anestezjolog mnie zabije, bo sprzęt nie działa prawidłowo, a ciśnienie spadło do niebezpiecznych wartości. Mdlałam co kilka minut. Wpadłam chwilowo w rzucawkę. Odłączono mnie od "aparatury", położne mierzyły moje ciśnienie ręcznie i modliły się, żeby wszystko wróciło do normy.
Na następny dzień mogłam w końcu zobaczyć córkę. Miałam chwilowe trząsawki, więc nie czułam się pewnie, kiedy trzymałam córkę na rękach.
Miałam brać gamę różnych leków. A i tak, chcieli, żebym karmiła córkę piersią. Powiedziałam, że nie ma mowy. Zdecydowałam się na butelkę.
Do szpitala wracałam codziennie. Położne przychodziły do domu i po sprawdzeniu ciśnienia, wysyłały mnie na oddział. Dopóki nie powiedziałam ginekolog, jakie tabletki podziałały na moją mamę i mogą podziałać na mnie, moje ciśnienie było niebezpiecznie wysokie i nie można było go zbić ichnimi lekami.
Wizyta u specjalisty
Nie wiem, czy można pediatrę nazwać specjalistą, ale tutaj mają o nich takie mniemanie. W Polsce to normalne, dzieci chodzą od razu do pediatry, dorośli do internisty. A tutaj? Córka ma problemy ze zdrowiem, umówiłam ją na wizytę na początku Stycznia, a termin... na 10 Marca!
Mąż ma problemy z żołądkiem od lat. Karmią go lekami, eksperymentują, bo może pomoże, zamiast wysłać go do specjalisty. Po długich miesiącach, na żądanie teraz ma mieć wizytę... 31 MARCA!
Moje przeżycia to tylko przykład na to, jak wadliwy jest system opieki zdrowotnej. Ile ma dziur, jak długo trzeba czekać na wizytę. Jak bardzo mogą się mylić.
Jeśli macie swoje własne historie, które potwierdzają tezę, że opieka zdrowotna jest taka, jak w Mozambiku, nie bójcie się. "Enter your comment..." was nie zje :D
NIEKRETYNKA
Opieka zdrowotka w Wielkiej Brytanii pozostawia wiele do życzenia. Zastanawia mnie tylko, gdzie jest idealna? Chyba nigdzie. Niestety, mi kojarzy się z nieudolnością, niedoinformowaniem, długimi kolejkami i brakiem specjalistów.
Opowiem teraz historie, które sama miałam "przyjemność" przeżyć.
Ciąża
O niej dowiedziałam się dosyć późno ze względu na problemy ze zdrowiem, którymi nie lubię się chwalić. Od GP do położnej, od położnej na USG. Dopiero wtedy wiedziałam, z którym tygodniu ciąży jestem.
W piątym miesiącu, siedząc w pracy, poczułam okropny ból w klatce piersiowej i ramieniu. Zwolniłam się wcześniej i poleciałam na A&E. W kolejce czekałam... 5 godzin! Zanim lekarz wysnuł swoje domysły, zeszło 7 godzin. EKG, badania krwi, itp. Niby nic mi nie było. Zostałam odesłana do domu z żelem na ból mięśni.
Na następny dzień wróciłam na A&E z jeszcze gorszym bólem. Tym razem doszły jeszcze nerki. Od lekarza po około 6 godzinach usłyszałam, że mam zapalenie oskrzeli, ale nie wiedzą, czy bakteryjne, czy wirusowe. Do tego infekcja nerek i zapalenie mięśni międzyżebrowych. Tego nie powiedział mi lekarz dzień wcześniej, a wyniki badań jasno na to wskazywały.
Od lekarza dostałam do ręki antybiotyk i lek przeciwbólowy. Wróciłam do domu. Z zamiarem przyjęcia pierwszej dawki, przeczytałam z ciekawości ulotkę. Szok! Lekarz wiedział, że jestem w ciąży, a dał mi leki, których w tym stanie nie wolno brać!
Poleciałam do farmaceuty w najbliższej aptece. Ten postraszył mnie, że leki, które dostałam są niebezpieczne przede wszystkim dla dziecka. Zszokowany dopytywał się, czy zdążyłam już je wziąć. Na szczęście nie. Od farmaceuty, do GP. W przychodni po kilku godzinach czekania na wizyte walk-in, lekarz zadzwonił do szpitala, wykrzyczał przez słuchawkę, że nie można tak traktować kobiety w ciąży, i że jest to nie do przyjęcia. Przepisał prawidłowe leki, napisał list, w razie, gdybym musiała wracać na A&E, żeby szybciej mnie przyjęli. Miałam to nieszczęście, że na następny dzień znowu trafiłam na Emergency z gorszym bólem. Znowu gama badań. Leki pogarszają stan. Stwierdzili, że lepiej będzie, jak przyjmę same leki przeciwbólowe.
Efekt był taki, że na własną rękę brałam przez tydzień Penicylinę (Amoxycilin) i sama się wyleczyłam z infekcji.
Pod koniec piątego miesiąca ciąży, zaczęłam okropnie puchnąć. Chodziłam od lekarza do lekarza, bo w rodzinie była historia zatrucia ciążowego. Czułam, że coś jest nie tak. Prawie każdy lekarz twierdził, że ciśnienie jest wysokie od... WCHODZENIA PO SCHODACH W PRZYCHODNI! A puchnę, bo to w ciąży normalne... Jeden nawet nie miał pojęcia, co to zatrucie ciążowe i musiał wygooglować pojęcie Pre-Eclampsia. Żadnemu nie przyszło do głowy, żeby sprawdzić wartości białka w moczu. Dopiero położna mi powiedziała, że jest, ale niby śladowe ilości.
Zabukowałam sobie w końcu wizytę u lekarza-kobiety. Na sam mój widok się zlękła. Od razu kazała mi zrobić test na białko. W dosłownie pół godziny po wizycie, z listem od GP, trafiłam na oddział dla kobiet w ciąży. Tam, położne poinformowały mnie, że moja ciąża jest zagrożona, i że będę pod obserwacją. Dostałam nawet wizytę u lekarza prowadzącego na za 2 tygodnie.
Lekarz prowadzący śmiał się ze mnie, że jestem panikarą, a położne to już w ogóle. Zmierzył mi ciśnienie. Nieważne, że 150/100, ale on dalej twierdził, że nie ma zagrożenia.
No nic, trzeba było dalej jeździć na wizyty u położnych w szpitalu, USG prawie co tydzień do końca 8. miesiąca (w międzyczasie dostałam leki hipotensyjne). Znowu miałam wizytę u prowadzącego ciążę lekarza. Na szczęście, zamiast niego, była bardzo miła pani ginekolog, która po sprawdzeniu mojego ciśnienia i białka, od razu załatwiła mi łóżko na oddziale (maternity ward).
Przez kilka dni ciągle trzymano mnie w niepewności, lekarz prowadzący nie potwierdził nadal, że mam zatrucie ciążowe, chociaż moje ciśnienie sprawiało, że prawie mdlałam i nie czułam się sobą, a nogi i ręce były już tak spuchnięte, że bolały z każdym ruchem.
Przyjęto mnie na oddział w poniedziałek w 35. tygodniu ciąży. W czwartek podano mi sterydy na rozwinięcie płucek dziecka. W piątek przyszedł do mnie Consultant i stwierdził, że wyglądam już lepiej, chyba nawet nie jestem tak napuchnięta, że mnie jeszcze w tym dniu popołudniu wypisze ze szpitala. Pomyślałam, że to żart, bo czułam się tylko coraz gorzej i modliłam się, żeby to wszystko w końcu się skończyło.
Popołudniu przyszła do mnie pani ginekolog, która przyjęła mnie na oddział. Sprawdziła moje wyniki i ciśnienie. Zmieszana kazała mi leżeć i czekać na wywołanie, które miało być jeszcze w tym samym dniu. Wieczorem już przygotowywano mnie do porodu, a tu dziecko obróciło się nogami w dół. Rano cesarka.
O 6 rano zabrano mnie na porodówkę i przygotowano do cesarki. Anestezjolog na żywca wciskał mi rurkę do żyły w lewym nadgarstku, żeby wiedzieć "dokładniej" jakie mam ciśnienie w trakcie operacji. Śmiał się, że to jego pierwszy raz, kiedy robi to komuś w pełni świadomemu. Trząsłam się, położne musiały mnie trzymać.
O 12 było już po wszystkim. Córkę widziałam tylko przez chwilę i przez mgłę. Później pamiętam tylko wyrywki. Lekarze walczyli o moje życie przez całą noc. Podawali mi cały czas leki na zbicie ciśnienia dożylnie. Pamiętam przepychanie żył co chwilę, bo się zapychały. Kłótnie, że anestezjolog mnie zabije, bo sprzęt nie działa prawidłowo, a ciśnienie spadło do niebezpiecznych wartości. Mdlałam co kilka minut. Wpadłam chwilowo w rzucawkę. Odłączono mnie od "aparatury", położne mierzyły moje ciśnienie ręcznie i modliły się, żeby wszystko wróciło do normy.
Na następny dzień mogłam w końcu zobaczyć córkę. Miałam chwilowe trząsawki, więc nie czułam się pewnie, kiedy trzymałam córkę na rękach.
Miałam brać gamę różnych leków. A i tak, chcieli, żebym karmiła córkę piersią. Powiedziałam, że nie ma mowy. Zdecydowałam się na butelkę.
Do szpitala wracałam codziennie. Położne przychodziły do domu i po sprawdzeniu ciśnienia, wysyłały mnie na oddział. Dopóki nie powiedziałam ginekolog, jakie tabletki podziałały na moją mamę i mogą podziałać na mnie, moje ciśnienie było niebezpiecznie wysokie i nie można było go zbić ichnimi lekami.
Wizyta u specjalisty
Nie wiem, czy można pediatrę nazwać specjalistą, ale tutaj mają o nich takie mniemanie. W Polsce to normalne, dzieci chodzą od razu do pediatry, dorośli do internisty. A tutaj? Córka ma problemy ze zdrowiem, umówiłam ją na wizytę na początku Stycznia, a termin... na 10 Marca!
Mąż ma problemy z żołądkiem od lat. Karmią go lekami, eksperymentują, bo może pomoże, zamiast wysłać go do specjalisty. Po długich miesiącach, na żądanie teraz ma mieć wizytę... 31 MARCA!
Moje przeżycia to tylko przykład na to, jak wadliwy jest system opieki zdrowotnej. Ile ma dziur, jak długo trzeba czekać na wizytę. Jak bardzo mogą się mylić.
Jeśli macie swoje własne historie, które potwierdzają tezę, że opieka zdrowotna jest taka, jak w Mozambiku, nie bójcie się. "Enter your comment..." was nie zje :D
NIEKRETYNKA
09/02/2015
Pitu pitu - babci sranie
Chciałabym, tak po krótce, opisać naszą polską mentalność, która ukazuje się w komentarzach na forach, w postach na grupach, w zaobserwowanym zachowaniu polskiego przeciętniaka w mięsnym.
Od czego by tu zacząć? Może od tego, że nie warto zaczynać czegoś, co się nie kończy, bo potem "ała"... Ale ok. Jak już wspomniałam o tej metalności rodaków, to może rozwinę.
Otóż... No właśnie, "nie zaczynamy zdań od "No...", a broń Boże, paragrafów od "Otóż". Tak, tak. Wiem. Wszędzie o tym piszą. Tym bardziej na fb, gdzie jeden drugiego poprawia, a później wychodzi, że poprawiający sam ma problem ze słownikiem, bo nie chce mu się sam przeczytać i wbić do głowy. Nie jestem ideałem, o nie, nie. Karzdy popełnia czasem błendy (o ironio!). Warto się do tego przyznać, a nie brnąć w kłótnie i wyzwiska.
Każdy jest kowalem swojego losu. Gorzej, jeśli tym kowalem okaże się sąsiad, bo kupił sobie nowy samochód albo siedzi na benefitach, a mi tak mało. Ać, bo chcę więcej.
Picie alkoholu w parku na ławce to świetny pomysł na zdobycie nowych przyjaciół... policjantów. I zyskanie sympatii wśród okolicznych mieszkańców. Nic, tylko patrzeć, jak kolejne brytyjskie grupy rozpisują się o Polakach, którzy całe dnie spędzają "kurwując" i pijąc dosadnie w miejscu publicznym. Ale co ja tam wiem? Nagonka na Polaków jest.
Białe i zielone to nasi najwięksi sprzymierzeńcy. Jak nie wyjdę z domu naciukany, nie ma dla mnie dnia. Bo życie jest piękne, będąc kolorowym. Kurczę, a później ten wszechobecny stres, skąd skołować siki na kolejne "drug-testy". Nic tak nie motywuje człowieka, jak myśl, że przyłapią mnie... Znowu.
Mieszkanie na pokoju to wspaniały pomysł na oszczędzanie. A nóż, może ten Antek z pokoju obok nie podkradnie mi tym razem skarpetek i umyje po sobie talerze. Garnkami też się dzielimy. To świetny sposób na integrację i wspólne pierdzielenie farmazonów przy robieniu wspólnej "dinner". Nielegalne pomieszkiwanie u kumpla na "councilowskim" mieszkaniu to też świetny pomysł. Czemu nie? On się dorobi, ja zaoszczędzę. Żyć nie umierać.
Macie dzieci? Czemu nie zamieszkać z nimi w tym pokoju? Zżyją się z wami, jak nigdy dotąd. A wy... zaoszczędzicie parę "pi". Bo po co wynajmować tak drogie mieszkanie i zapewniać dzieciom miejsce do nauki, czy prywatność? Kto to słyszał o takich ekscesach?!
Dla mnie przeklinanie jest jak splunięcie. Byle nie w twarz. Tutaj już tak na serio. Po co marnować słowa na debilizm? Lepiej spędzić ten czas na zabawie z rodziną. Kreatywne leniwienie się na kanapie z rodziną albo... czytanie słownika?
Dlaczego mam mówić "dziękuję" i "proszę"? Przecież sami się domyślą. Przecież Anglicy to naród fałszywy, co nie? Oni wszystkim dziękują i o wszystko proszą. Na koniec każdego kochają. Po co mamy być tacy jak oni? Kultury nie rozdają na wszystkim, prawda? Mózgów też, ale to swoją drogą.
Nie jestem anty-Polska. Po prostu denerwują mnie w nas niektóre rzeczy, których nijak nie da się wytępić. Jak kłótnie, bo ktoś ma inne zdanie. Co komu do domu, jak dom nie jego?
Są wyjątki. O są. Słyszałam o takich... bohaterach. Józek z Brajton kiedyś powiedział "dziękuję" za wytykanie błędów w komentarzu. Ach! No i nie zapomnijmy o Kaśce z Kambridż. Pewnego razu zapomniała się i przyznała rację koleżance ;-)
Dobra, ja tu pitu-pitu, a tu już w pół do dwunastej. Czas spadać...
Pa-pa!
Od czego by tu zacząć? Może od tego, że nie warto zaczynać czegoś, co się nie kończy, bo potem "ała"... Ale ok. Jak już wspomniałam o tej metalności rodaków, to może rozwinę.
Otóż... No właśnie, "nie zaczynamy zdań od "No...", a broń Boże, paragrafów od "Otóż". Tak, tak. Wiem. Wszędzie o tym piszą. Tym bardziej na fb, gdzie jeden drugiego poprawia, a później wychodzi, że poprawiający sam ma problem ze słownikiem, bo nie chce mu się sam przeczytać i wbić do głowy. Nie jestem ideałem, o nie, nie. Karzdy popełnia czasem błendy (o ironio!). Warto się do tego przyznać, a nie brnąć w kłótnie i wyzwiska.
Każdy jest kowalem swojego losu. Gorzej, jeśli tym kowalem okaże się sąsiad, bo kupił sobie nowy samochód albo siedzi na benefitach, a mi tak mało. Ać, bo chcę więcej.
Picie alkoholu w parku na ławce to świetny pomysł na zdobycie nowych przyjaciół... policjantów. I zyskanie sympatii wśród okolicznych mieszkańców. Nic, tylko patrzeć, jak kolejne brytyjskie grupy rozpisują się o Polakach, którzy całe dnie spędzają "kurwując" i pijąc dosadnie w miejscu publicznym. Ale co ja tam wiem? Nagonka na Polaków jest.
Białe i zielone to nasi najwięksi sprzymierzeńcy. Jak nie wyjdę z domu naciukany, nie ma dla mnie dnia. Bo życie jest piękne, będąc kolorowym. Kurczę, a później ten wszechobecny stres, skąd skołować siki na kolejne "drug-testy". Nic tak nie motywuje człowieka, jak myśl, że przyłapią mnie... Znowu.
Mieszkanie na pokoju to wspaniały pomysł na oszczędzanie. A nóż, może ten Antek z pokoju obok nie podkradnie mi tym razem skarpetek i umyje po sobie talerze. Garnkami też się dzielimy. To świetny sposób na integrację i wspólne pierdzielenie farmazonów przy robieniu wspólnej "dinner". Nielegalne pomieszkiwanie u kumpla na "councilowskim" mieszkaniu to też świetny pomysł. Czemu nie? On się dorobi, ja zaoszczędzę. Żyć nie umierać.
Macie dzieci? Czemu nie zamieszkać z nimi w tym pokoju? Zżyją się z wami, jak nigdy dotąd. A wy... zaoszczędzicie parę "pi". Bo po co wynajmować tak drogie mieszkanie i zapewniać dzieciom miejsce do nauki, czy prywatność? Kto to słyszał o takich ekscesach?!
Dla mnie przeklinanie jest jak splunięcie. Byle nie w twarz. Tutaj już tak na serio. Po co marnować słowa na debilizm? Lepiej spędzić ten czas na zabawie z rodziną. Kreatywne leniwienie się na kanapie z rodziną albo... czytanie słownika?
Dlaczego mam mówić "dziękuję" i "proszę"? Przecież sami się domyślą. Przecież Anglicy to naród fałszywy, co nie? Oni wszystkim dziękują i o wszystko proszą. Na koniec każdego kochają. Po co mamy być tacy jak oni? Kultury nie rozdają na wszystkim, prawda? Mózgów też, ale to swoją drogą.
Nie jestem anty-Polska. Po prostu denerwują mnie w nas niektóre rzeczy, których nijak nie da się wytępić. Jak kłótnie, bo ktoś ma inne zdanie. Co komu do domu, jak dom nie jego?
Są wyjątki. O są. Słyszałam o takich... bohaterach. Józek z Brajton kiedyś powiedział "dziękuję" za wytykanie błędów w komentarzu. Ach! No i nie zapomnijmy o Kaśce z Kambridż. Pewnego razu zapomniała się i przyznała rację koleżance ;-)
Dobra, ja tu pitu-pitu, a tu już w pół do dwunastej. Czas spadać...
Pa-pa!
NIEKRETYNKA
Słów kilka od świrka
Mieszkam w Wielkiej Brytanii właściwie od kiedy tylko pamiętam. Nie zdążyłam poznać Polski od tej gorszej strony. Mówię tu o urzędach i ogólnie biurokractwie. Teraz znam ją z opowiadań, tego, co pamiętam i widziałam, z tego, co obejrzę w necie.
Co dało mi UK? Rodzinę, godne życie i ogrom możliwości. Prawdopodobnie, gdyby nie moi rodzice, pewnie nie miałabym takich perspektyw, jak tutaj. Aczkolwiek, niewiadomo, co wymyśliłabym, żeby normalnie funkcjonować. Należę do kombinatorów, więc może dałabym radę. Dobra, nie ma co gdybać.
Za co lubię Anglię?
- Luźne podejście do życia.
- Nikt się nie wpierdziela w czyjeś życie.
- Wszechobecny uśmiech (nieraz szyderczy, często i nieszczery, ale jest).
- Język, który prostszym być nie może. Bo kto w języku polskim powie do ciebie: Ślij ten list do Paweł. Paweł śle wracać do ty. ;-)
- Prostota załatwiania spraw w urzędach, telefonicznie, przez internet i/lub listownie. Często-gęsto zawodzi, a nóż coś zgubią (ups! przez "przypadek"), żebyś wysłał im tysiąc razy jedyny oryginalny egzemplarz swojego dowodu osobistego.
- To, że nawet, jeśli jesteś w podbramkowej sytuacji, jakoś z niej wybrniesz z pomocą państwa. Mogą olać, nie muszą.
- To, że uczy nas, jak być walecznym. Tak, urzędy dają nam naukę spadania na drzewo, a trzeba jakoś o swoje się dopominać.
- Równy start. Może nie dla wszystkich. Ale dla mnie, owszem.
- Wszyscy są na "ty". No chyba, że chodzisz do szkoły podstawowej/średniej.
- Łatwy dostęp do ogromu produktów. Możliwe, że mieszkałam w zatęchłej dziurze w Polsce i dlatego mi się wydaje, że tutaj jest mnóstwo produktów, do wyboru do koloru.
- Każdy może z łatwością otworzyć swój biznes. Przez internet. W 10 minut. A żeby było tego mało, na początku nie trzeba tego zgłaszać. Jeśli założysz działalność teraz, możesz zgłosić to dopiero w październiku 2015. Ot co!
Czego nie lubię w Anglii?
- Ostatniej nagonki na Polaków i resztę z krajów członkowskich EEA.
- Olewajstwo, ignorancja, zero zainteresowania historią i geografią. Uważam, że winny jest system szkolnictwa, bo kto widział, żeby dziecko miało do wyboru taniec zamiast historii, naukę gotowania, jako zamiennik geografii??
- Trzeba walczyć o swoje. Ci, którzy tutaj mieszkają od lat, wiedzą, o czym mówię. Patrzenie na obcokrajowca z góry jest wszechobecne.
- Jedzenie. Nie lubię angielskiego jedzenia, ich wypieków. Czasami zrobię swoją wersję 'full english breakfast' albo ich 'pastry', ale typowo angielskiego nie potrafię przełknąć. Ach! To tylko ja. Nie każdy musi mieć taki smak.
- Internet, prędkość łącza, zasięg. Uważam, że są 100 lat za Afryką, ale co ja tam wiem. Mieszkam przecież w oborze, jak wychodzę na 'miasto' jestem dalej w kartoflisku, itp.
- Ceny mieszkań w porównaniu do zarobków. To jest główna przyczyna, dla której tyle osób z dziećmi mieszka na pokojach w Londynie. Nie dziwię się, że tak robią. Dziwię się, że nie uciekają od Londynu z daleka ;-)
- Zbyt szybki tryb życia. Wstajesz rano w poniedziałek do roboty, kładziesz się spać, a tu już niedziela..
- Trzeba płacić ogromne rachunki za wodę. Przyczyną tego jest wcześniejsza nieoszczędność Brytyjczyków. Teraz jest na to sposób. Masz drugą połówkę? Bierzesz prysznic z nią. Ups! To chyba nie najlepszy pomysł... IF YOU KNOW WHAT I MEAN :D
- 2 krany w łazience, kuchni, WSZĘDZIE. Ajć... Zapomniałam. Przyjechali Polacy, trza się dostosować ;-)
- Jakość miejsca zamieszkania. Co mam na myśli? Większość domów, które tutaj widziałam, przemaka wilgocią, pleśń, myszy i pluskwy to części goście. Bo lepiej zrobić tanio, na odwal się, żeby spłacać takiemu landlordowi mortgage, a on już rączki zaciera, bo kolejnych naiwniaków złapał.
- Agencje pracy, nieruchomości. Za dużo tego. Dosyć, że agencje rekrutacyjne zaniżają zarobki, to tak długo trzymają swoich pracowników, jak długo można sączyć z nich kasę, a o kontrakcie można zapomnieć. Agencje nieruchomości biorą kasę za nic, wciskają kit, a później ty nie masz pieniędzy na przeprowadzkę. Bo kto to widział, żeby prywatny landlord brał od lokatora £400 na sprawdzenie, czy będzie wypłacalny?
Jak o czymś jeszcze pomyślę, dam znać. A w międzyczasie, zapraszam do kolejnych postów. Będzie się działo.
Pozdrawiam!
Co dało mi UK? Rodzinę, godne życie i ogrom możliwości. Prawdopodobnie, gdyby nie moi rodzice, pewnie nie miałabym takich perspektyw, jak tutaj. Aczkolwiek, niewiadomo, co wymyśliłabym, żeby normalnie funkcjonować. Należę do kombinatorów, więc może dałabym radę. Dobra, nie ma co gdybać.
Za co lubię Anglię?
- Luźne podejście do życia.
- Nikt się nie wpierdziela w czyjeś życie.
- Wszechobecny uśmiech (nieraz szyderczy, często i nieszczery, ale jest).
- Język, który prostszym być nie może. Bo kto w języku polskim powie do ciebie: Ślij ten list do Paweł. Paweł śle wracać do ty. ;-)
- Prostota załatwiania spraw w urzędach, telefonicznie, przez internet i/lub listownie. Często-gęsto zawodzi, a nóż coś zgubią (ups! przez "przypadek"), żebyś wysłał im tysiąc razy jedyny oryginalny egzemplarz swojego dowodu osobistego.
- To, że nawet, jeśli jesteś w podbramkowej sytuacji, jakoś z niej wybrniesz z pomocą państwa. Mogą olać, nie muszą.
- To, że uczy nas, jak być walecznym. Tak, urzędy dają nam naukę spadania na drzewo, a trzeba jakoś o swoje się dopominać.
- Równy start. Może nie dla wszystkich. Ale dla mnie, owszem.
- Wszyscy są na "ty". No chyba, że chodzisz do szkoły podstawowej/średniej.
- Łatwy dostęp do ogromu produktów. Możliwe, że mieszkałam w zatęchłej dziurze w Polsce i dlatego mi się wydaje, że tutaj jest mnóstwo produktów, do wyboru do koloru.
- Każdy może z łatwością otworzyć swój biznes. Przez internet. W 10 minut. A żeby było tego mało, na początku nie trzeba tego zgłaszać. Jeśli założysz działalność teraz, możesz zgłosić to dopiero w październiku 2015. Ot co!
Czego nie lubię w Anglii?
- Ostatniej nagonki na Polaków i resztę z krajów członkowskich EEA.
- Olewajstwo, ignorancja, zero zainteresowania historią i geografią. Uważam, że winny jest system szkolnictwa, bo kto widział, żeby dziecko miało do wyboru taniec zamiast historii, naukę gotowania, jako zamiennik geografii??
- Trzeba walczyć o swoje. Ci, którzy tutaj mieszkają od lat, wiedzą, o czym mówię. Patrzenie na obcokrajowca z góry jest wszechobecne.
- Jedzenie. Nie lubię angielskiego jedzenia, ich wypieków. Czasami zrobię swoją wersję 'full english breakfast' albo ich 'pastry', ale typowo angielskiego nie potrafię przełknąć. Ach! To tylko ja. Nie każdy musi mieć taki smak.
- Internet, prędkość łącza, zasięg. Uważam, że są 100 lat za Afryką, ale co ja tam wiem. Mieszkam przecież w oborze, jak wychodzę na 'miasto' jestem dalej w kartoflisku, itp.
- Ceny mieszkań w porównaniu do zarobków. To jest główna przyczyna, dla której tyle osób z dziećmi mieszka na pokojach w Londynie. Nie dziwię się, że tak robią. Dziwię się, że nie uciekają od Londynu z daleka ;-)
- Zbyt szybki tryb życia. Wstajesz rano w poniedziałek do roboty, kładziesz się spać, a tu już niedziela..
- Trzeba płacić ogromne rachunki za wodę. Przyczyną tego jest wcześniejsza nieoszczędność Brytyjczyków. Teraz jest na to sposób. Masz drugą połówkę? Bierzesz prysznic z nią. Ups! To chyba nie najlepszy pomysł... IF YOU KNOW WHAT I MEAN :D
- 2 krany w łazience, kuchni, WSZĘDZIE. Ajć... Zapomniałam. Przyjechali Polacy, trza się dostosować ;-)
- Jakość miejsca zamieszkania. Co mam na myśli? Większość domów, które tutaj widziałam, przemaka wilgocią, pleśń, myszy i pluskwy to części goście. Bo lepiej zrobić tanio, na odwal się, żeby spłacać takiemu landlordowi mortgage, a on już rączki zaciera, bo kolejnych naiwniaków złapał.
- Agencje pracy, nieruchomości. Za dużo tego. Dosyć, że agencje rekrutacyjne zaniżają zarobki, to tak długo trzymają swoich pracowników, jak długo można sączyć z nich kasę, a o kontrakcie można zapomnieć. Agencje nieruchomości biorą kasę za nic, wciskają kit, a później ty nie masz pieniędzy na przeprowadzkę. Bo kto to widział, żeby prywatny landlord brał od lokatora £400 na sprawdzenie, czy będzie wypłacalny?
Jak o czymś jeszcze pomyślę, dam znać. A w międzyczasie, zapraszam do kolejnych postów. Będzie się działo.
Pozdrawiam!
NIEKRETYNKA
Subscribe to:
Posts (Atom)
